8.12.10

Dobra, może jeszcze nie jest tak źle, bo jakimś cudem żyje. Ale wiecie co wam powiem? To koniec. Nie, nie z moim życiem i ze mną. Koniec z Piotrkiem. Nie kocham go. no ale może od początku.
Wczoraj napisałam, ze skończyło się moje życie. Dlaczego? Bo jego najlepszy przyjaciel się we mnie zakochał. Ale dzięki temu przejrzałam na oczy. Teraz wszystko zrozumiałam, wszystko stało się jasne. Znalazłam odpowiedzi na pytania.
Dlaczego nie odzywał się do mnie przez tyle czasu? Bo go kumpel prosił, żeby ze mną aż tak nie rozmawiał, bo widział, że mieliśmy dobre kontakty, a on był pewnie zazdrosny. A wiem, że on jest takim przyjacielem, że to zrobił.
Dlaczego się do mnie odzywał? O tu już jest zabawniej. Ja przez cały czas myślałam, że gdy dziwnym przypadkiem przechodził obok mojej klasy, że gdy chociażby wtedy na schodach stał nade mną i te wszystkie sytuacje. To nie dlatego, że ja mu się podobam. Nie. To dlatego, że chodził koło mnie z kumplem, bo tamten go prosił, żeby sam nie musiał iść.
Odrzuciłam jego kumpla, ale na szczęście się nie obraził, serio jest fajnym przyjacielem.
A teraz. Nie kocham Pawła. Jedyne co mi po nim zostało to może tylko sentyment. Usunęłam numer telefonu, całe archiwum rozmów, date urodzin z kalendarza w telefonie i datę naszego poznania się. Jedynie zostawiłam numer gadu, po co mam usuwać.
Może wam się wydać, że to nie możliwe, że przestałąm go kochać z dnia na dzień i że jeśli tak było, to że nie była to prawdziwa miłość.
Ja jednak nadal uważam, że to była moja pierwsza, prawdziwa miłość i nigdy się tego nie wyrzeknę. Mimo wszystko nadal go lubię ale jedyne co moze mnie z nim łączyć to tylko pzyjaźń.
I wiecie co? To wcale nie jest koniec. Nie, przeciwnie. To dopiero początek.

Pozdrawiam Pawle. Twoje J, które tak dobrze znasz.